นกพิราบได้กลายเป็นศัตรูหมายเลขหนึ่งของประชาชนเท่าที่นกศัตรูพืชมีความกังวล นกพิราบทั่วไปยังเป็นที่รู้จักนกพิราบแรกที่เข้ามาทางตอนเหนือของอเมริกาโดยคนจากยุโรปที่ตั้งถิ่นฐานอยู่ในประเทศแคนาดาในช่วงต้นปี 1600 นกพิราบที่หนีออกมาจากการตั้งถิ่นฐานที่เกิดขึ้นฝูงป่าที่คุณเห็นในเมืองของเราในวันนี้ นกป่าเหล่านี้อาศัยอยู่ในอาคารเมืองสะพานและโครงสร้างที่มนุษย์สร้างขึ้นอื่นๆ ในลักษณะเดียวกับบรรพบุรุษของพวกเขาเคยใช้ชีวิตอยู่ในหมู่หน้าผาและแง่หิน นกพิราบสามารถมีชีวิตอยู่ได้ถึง 15 ปีและคู่ของชีวิต สัญชาตญาณกลับบ้านของพวกเขาจะนำพวกเขากลับไปทำรังและเกาะเดียวกันพื้นที่ของพวกเขา มันได้กลายเป็นปัญหาที่แพร่หลายในเมืองและชานเมืองเหมือนกัน ตาข่ายกันนกทำให้เกิดหลายพันดอลลาร์ต่อปีในการทำความสะอาดและซ่อมแซมค่าใช้จ่ายให้กับเจ้าของบ้านเจ้าของอาคาร, อาคารเทศบาลและอื่นๆ
นกพิราบทำรังบอบบางและจะนำมาใช้สถานที่ซ้ำๆสร้างรังใหม่ที่ด้านบนของคนเก่า นกพิราบไม่รำคาญที่จะเอาอุจจาระของหนุ่มสาวของพวกเขาเพื่อให้รังกลายเป็นยากเหมือนหม้อเนินดินขนาดใหญ่ที่ได้รับในแต่ละเดือน ไข่ฟักยกเลิกและมัมมี่ของรังที่ตายแล้วยังจะได้รับปะติดปะต่อเข้ารังทำให้มันมากยิ่งขึ้นของเป็นอันตรายต่อสุขภาพ เว็บไซต์รังมีการใช้ซ้ำและวัสดุทำรังจะถูกเพิ่มสำหรับแต่ละครอกใหม่ทำให้สำหรับการแสดงที่น่าเกลียดมาก คู่อาจเพิ่มหรือมากกว่า 5 ปี นกพิราบไม่ย้าย แต่ถ้าไล่จากพื้นที่ทำรังสามารถกลับมาจากระยะทางไกลเพราะความสามารถของพวกเขากลับบ้าน
เหยี่ยวและนกสัตว์กินขนาดใหญ่อื่นๆจับและกินนกพิราบ เหยี่ยวเพเรกรินเป็นนกล่าเหยื่อที่อาศัยอยู่ในบางเมืองและฟีดในนกพิราบในหลายๆเมืองแต่มีนกพิราบไม่มีศัตรู หนึ่งในสายพันธุ์ของนกเหยี่ยวเมอร์ลินกินนกพิราบจำนวนมากดังนั้นชื่อวิทยาศาสตร์ของมันคือ Falco columbarius และมันก็เดิมเรียกว่านกพิราบฮอว์ก เมอร์ลินเป็นเหยี่ยวขนาดกลางและแม้ว่าพวกเขาจะไม่บ่อยมากในเมืองคุณสามารถเดิมพันที่พวกเขากำลังล่านกพิราบที่อาศัยอยู่ในสวนสาธารณะที่เปิดอยู่ใกล้บึงและบ่อ ในเมืองที่ Peregrine ฟอลคอนได้กลายเป็นที่ยอมรับพวกเขาจับและกินนกพิราบดุร้ายมักจะแบกพวกเขากลับไปเลี้ยงรังของพวกเขา สีแดงและนกเหยี่ยวคูเปอร์ยังเหยื่อนกพิราบในเมืองและในชนบท